Ξεχασμένος Παράδεισος

Όταν πριν χρόνια διέσχισα για πρώτη φορά τα σύνορα της Βορείου Ταϊλάνδης, για να βρεθώ στο Λάος, ή αλλιώς στο “Βασίλειο του Ενός Εκατομμυρίου Ελεφάντων Κάτω Από τη Λευκή Ομπρέλα”, οι προσδοκίες για το τι θα συναντήσω, ήταν πολύ υψηλές. Έχοντας τη φήμη μιας χώρας, που τα στοιχεία της κουλτούρας της, έχουν μείνει σχεδόν ανέγγιχτα από το μαζικό τουρισμό, η επιλογή του Λάος φαινόταν ότι μπορούσε να προσφέρει αυτό που αναζητούσα. Οι φήμες επαληθεύτηκαν. Η μέχρι τότε απομονωμένη, λόγω καθεστώτος, χώρα, προσέφερε ρυθμούς και εικόνες, τελείως διαφορετικές από αυτές των θορυβωδών γειτόνων της.

Με το πέρασμα των χρόνων οι συνθήκες άλλαξαν, οι ιδιαιτερότητες του Λάος μαθεύτηκαν, και ο αυτός ο κατεξοχήν προορισμός για περιπλανούμενους backpackers, έχτισε τη φήμη του, δελεάζοντας τουρίστες όλων των κατηγοριών. Παρόλα αυτά, η μοναδική αυτή χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας, η οποία δεν βρέχεται από κάποια τροπική θάλασσα, διατηρεί ακόμα το χρώμα και την ομορφιά της. Για πόσο ακόμα, παραμένει άγνωστο. Το πιο πιθανό, όχι για πολύ.

Άρωμα Ινδοκίνας

Η στρατιγική θέση του πάλαι ποτέ κραταιού βασιλείου της Νοτιοανατολικής Ασίας, ήταν ο λόγος που το Λαν Σανγκ Χομ Χάο, όπως ήταν το όνομα του Λάος επί αιώνες, γνώρισε μεγάλη άνθηση. Ο μέγας ποταμός Mekong, η σπουδαιότερη εμπορική οδός της χερσονήσου, υπήρξε πηγή ζωής, ευημερίας, και πολιτιστικής ανάπτυξης για τους λαούς της περιοχής.

Όταν  τα διακυβεύματα ήταν πια μεγάλα, οι εσωτερικές αντιδικίες χώρισαν τη χώρα σε τρία ξεχωριστά βασίλεια, και έτσι έγιναν εύκολη λεία. Ένα από τα γνωστά αρπακτικά της περιόδου, η Γαλλία, με μεγάλα συμφέροντα στην περιοχή, άδραξε την ευκαιρία, και ενώνοντας τα τρία βασίλεια, προσάρτησε τη χώρα στα προτεκτοράτα της, και όπως μπορούμε να αντιληφθούμε, πλούτισε πολύ από αυτή.

Έτσι από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και το 1953, η Γαλλία διαμόρφωσε το ρου της ιστορίας της ευρύτερης περιοχής, που έμμελε να γίνει γνωστή με το όνομα Ινδοκίνα. Η συνέχεια είναι πάνω κάτω αναμενόμενη. Μετά την ανεξαρτησία του, στο Λάος επικράτησε εμφύλιος πόλεμος. Με την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού, ξεκίνησε μια περίοδος απόλυτης εσωστρέφειας, η οποία άρχισε να χαλαρώνει μόλις τα τελευταία χρόνια.

Το ευτυχές γεγονός για το Λάος, αν μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει έτσι, ήταν ότι αφενός ο εμφύλιος δεν διήρκησε τόσο πολύ όσο στα γειτονικά κράτη όπως η Καμπότζη και το Βιετνάμ, αλλά ούτε είχε τόσο μεγάλο αριθμό θυμάτων. Το δεύτερο ευτυχές γεγονός, είναι ότι το Λάος στις ημέρες μας, είναι μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες χώρες της Ανατολικής Ασίας. Βέβαια, εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε, ότι επίσης πρόκειται για μια από τις πιο φτωχές χώρες της Ασίας.

Έχοντας κάνει αυτή τη μικρή ιστορική αναδρομή, για να καταλαβουμε τι αντικατοπτρίζεται σε αυτά που θα συναντήσουμε, διαπιστώνουμε ότι όλο αυτό το πέρασμα των λαών, και των πολιτισμών, έχουν αφήσει ευδιάκριτα το άρωμα τους.

Αυτό που αντικρίζει κανείς σήμερα στο Λάος, είναι μια χώρα πρωτίστως όμορφη, νωχελική, με τη  βουδιστική παράδοση βαθιά ριζωμένη στη καθημερινότητα της, η οποία είναι με ένα παράδοξο τρόπο, αρμονικά παντρεμένη με τη Γαλλική φινέτσα. Τα τροπικά δάση, η σχεδόν ανέγγιχτη άγρια φύση του, τα μαγευτικά τοπία, αλλά πάνω απ’ όλα, οι ανεπιτήδευτα καλόκαρδοι κάτοικοι του, είναι καταλυτικοί παράγοντες για ένα πραγματικά όμορφο ταξίδι.

Ξεκινάμε λοιπόν την περιπλάνηση μας σε μια χώρα, που η ατμόσφαιρα της, αποπνέει μαγεία.